Het is weer gelukt! Samen met een 20-tal hulpouders hebben we weer zo’n 420 kerststukjes gemaakt voor op de tafeltjes tijdens het kerstdiner vanavond. Elke klas kreeg een half uur de tijd om zijn of haar kerststukje te maken. 4 grote tafels vol kerstgroen, en per tafel en 1 of 2 hulpouders gewapend met een snoeischaar, boordevol enthousiasme en sommige zelfs met ervaring.
“Mááááám heb jij een nieuwe gum voor mij”? Daar begon het mee. Die vraag kreeg ik tot kort geleden zo’n 2 a 3x in de week. Wat doet dat manneke toch met al die gummen begon ik me af te vragen. Raakt hij ze kwijt? Geeft hij ze weg? Worden ze gejat? Pakt iemand ze af? Verliest hij ze, net als met een knikkerspelletje of zo? Maar nee hoor niets van dit alles. Als ik hem vraag waar al die andere gummen zijn, die ik eerder heb meegeven, zegt hij laconiek, in mijn etui natuurlijk mam! Maar waarom wil je dan nog meer gummen mee naar school?
“ik sta nu tweede van de klas mam, en ik wil eerste worden. Maar dan heb ik nog wel heel veel gummen nodig, want het jongetje dat bovenaan staat heeft er hééééééél veel. Aha denk ik, weer een mysterie opgelost, er is dus gewoon een kleine gummen oorlog in de klas.
Afgelopen donderdag is ons zoontje samen met een vriendje uit zijn klas en nog een klasgenootje wezen bowlen. SUPER LEUK!!! Laat dat vriendje nu ook meedoen in de “gummencompetitie”
Experimentje dacht ik toen!
Maak eens een mooi kaartje voor je vriendje om hem te bedanken dat je mee mocht gaan bowlen, zei ik. Dan doen we er ook een mooie gum voor hem bij. Nou DAT was toch wel een beetje een dilemma voor hem…… niet het weggeven van die gum hoor, want die gunde hij zijn vriendje maar al te graag. Maar het moeilijke punt was, waar kwam zijn vriendje dan terecht in de competitie? Hoe dicht stond hij achter hem. Zou hij hem kunnen inhalen met die extra gum??? Gelukkig zaten er meer gummen in het pakje, die hij dit weekend met goed gedrag kan verdienen, dus hij heeft een prachtige kaart MET gum gemaakt.
Vandaag weer hulpouder geweest op school. Computerles geven aan 6-7 jarigen is zoooo leuk (lees gerust hilarisch). Vandaag schrijven de kinderen een artikel voor in de schoolkrant. Onderwerp: Sport
De kinderen gaan allemaal vol enthousiasme aan het werk. Een groot deel van de jongens schrijft uiteraard over voetbal, maar er zijn er ook die iets interessants te melden hebben.
Twee enthousiastelingen vertellen over hun sport judo, een ander jongetje vertelt over kickboxen, en een vertelt over buitenspelen, want dat is ook veel bewegen en rennen, en volgens hem dus ook sport. Bij de meiden is zwemles, turnen en hockey favoriet.
Een van de dames maakt het wel erg spannend! Bij de vraag wat heb je allemaal nodig bij jouw sport las ik scheenbeschermers, hockeystick, bal en…… COKE….. huhhhh?
Toen ik in de lach schoot, vroeg ze me met een trillend lipje “heb ik het niet goed gedaan”?? “Jawel hoor natuurlijk wel, je hebt het zelfs super goed gedaan”, reageerde ik. Heb snel een foto gemaakt van haar beeldscherm en haar verder laten werken.
Toen ze klaar was heb ik haar alles voor laten lezen en kwam ik er dus achter dat er geen coke, maar sokken stond…..
Twee keer in de week komen er twee kinderen bij ons een klein uurtje voordat de school begint. Dit is voor onze zoon een groot feest (en ik denk voor hun ook) Elke keer verzinnen ze met z’n drieën iets leuks om te doen. Vandaag was dat nerf pijltjes schieten. Het doel: een leeg tandpasta doosje op de leuning van de bank, met daarop een walnoot.
Schieten ze het doosje met de noot om, dan kregen ze één punt, en schieten ze alleen de noot van het doosje af, wat natuurlijk veel moeilijker was, dan kregen ze twee punten. Aangezien ze alle drie heel graag willen winnen, gaat het er af en toe PITTIG aan toe. Het ene moment moedigen ze elkaar aan, het andere moment moet ik de boel toch een beetje temperen/sussen. Willen er geen koppen gaan rollen.
In het heetst van de strijd, de stand is 2-1-3 moeten de heren en dame stopen. Het is bijna kwart over acht. Schoenen aan, jassen aan, tassen op de rug en gaan met die banaan. Onderweg kwetteren de drie vrienden nog vurig over het leuke spelletje. Volgende keer gaan ze verder, de score-lijst mag dus absoluut niet weg.
Ik ben nu al benieuwd welk spelletje ze volgende keer verzinnen.
Computerles aan 6 en 7-jarigen, je moet er bijna voor gestudeerd hebben…. nee ik bedoel niet een IT cursus ofzo, maar het gaat hier om keiharde informatie interpretatie!!!
Zo ook een paar weken geleden weer zo’n mooi voorbeeld. De kinderen typen een verhaaltje over het onderwerp carnaval. Een van de kinderen vertelt hoe hij zich denkt te gaan verkleden met carnaval. Het wordt een Star Wars Stormtrooper pak, of hij gaat verkleed als Bamboo Bill.
Goh wat leuk denk ik, Bamboo Bill een echte dierenliefhebber, een acteur werkzaam bij mijn favoriete dierentuin: Ouwehands dierenpark Rhenen. Het typende jongetje twijfelt over het feit of de naam Bamboo Bill wel goed is geschreven. Dus ik denk, ik laat hem even op mijn gsm zien, dat het goed is zo. De naam klopt inderdaad, maar het jochie kijkt me verschrikt aan, en zegt wijzend naar het schermpje, “maar dat is niet de goede man, dat is niet de Bamboo Bill die ik bedoel, ik bedoel de Bamboo Bill van de transformers”.
Ik sta perflex, huh…… Bamboo Bill van de transformers??? Het ventje is helemaal overtuigd, dus we raadplegen Google. JA, dat is hem, zegt hij wijzend naar het schermpje, die gele transformer bedoel ik.
En ja hoor, het manneke had helemaal gelijk! De gele transformer heet Bamboo Bill, je schrijft het alleen een beetje anders… BUMBLE BEE
Heerlijk om computer”les” te geven, ik leer elke keer wat BIJ 😉
Waarschijnlijk ben ik de ZOveelste moeder die een blog begint, maar deze zal vast anders worden dan de andere blogs.
Waarom? Nou lees maar, en je zult zien dat we hier beschikken over een behoorlijke dosis humor , empathie en af en toe ook een behoorlijk kort lontje. Ik denk dat dit goede ingrediënten zijn voor heel veel humoristische verhaaltjes.
Verhaaltjes over mijn veel te intelligente zoon, die van alles en nog wat uithaalt, prachtige uitspraken heeft en hele rare dingen bedenkt.
Maar zeker ook “gewone” verhaaltjes over mijn belevenissen in en rond ons huis, over het boodschappen doen, de soap die in onze buurt speelt, de schoonmaak perikelen, koken/bakken voor dummies, over huisdieren, shoppen met weinig geld bij bv de (kringloop)winkel, geld verdienen, en niet te vergeten als hulpmoeder bij mijn zoon op school.
Allemaal geschreven met een tikje gekkigheid (want zo ben ik nu eenmaal) en soms geschreven met een traan op mijn wangen.
Voor iedereen die dit leest, VEEL LEESPLEZIER!
lachenddoorhetleven 