Een ooggetuige verslag

Zomaar een zondag middag in het zuiden des lands. Het water kabbelt in rustige golfjes tegen de met hier en daar riet begroeide kant aan. Reflecteert het zonlicht terug naar de blauwe hemel. Het is warm, zeker zo’n 25 graden. In de verte rommelt het, het geluid komt snel dichterbij. Nee, het is geen onweer, het is…… veel erger:

Mevrouw N tegen Meneer W:”hedde gij oew pet meegenome? Anders is oewe kop straks kas verbrand!”                                                                                                                                          Meneer W:”Die lig nog in de woage, ik lop wel effekes trug”.                                                    Mevrouw N, tegen meneer H: “Hedde gij oew lerzen oan? Tis wel 30 grade, zij de maoien aan ’t kweeke”?                                                                                                                                             Meneer H’s reactie:”Joááá zekers, want in de winkel zijn ze veul te duur”.

Ik denk bij mezelf, wat gebeurt hier nou? Deze rustige zondag wordt wreed verstoord, héél wreed! Binnen een mum van tijd staan er zo’n dertig mensen om de vijver heen. Een rare groep mensen, op het eerste oog lijken ze niet bij elkaar te passen. Jong, oud, dik, dun, netjes gekleed en zowat in de bikini, één ding schijnen ze allemaal gemeen met elkaar te hebben. De volume knop is stuk, of ze zijn stuk voor stuk hardhorend. Het zijn niet meer dan dertig mensen, maar het klinkt of het er zeker drie keer zoveel zijn!

Meneer J tegen meneer H:”Hedde gij un angeltje veur mij?”                                                      Meneer H:”Goa moar aan van Maren vroage, die het er nog wel un poar.

Zo hier en daar plonzen een paar dobbers het water in. Ik vraag me af of deze mensen behalve doof (moet wel, anders hoeven ze immers niet zo hard te praten) ook bijna blind zijn. Sommige dobbers zijn bijna net zo groot als reddingsboeien. Een mevrouw met een bos weelderige krullen roept vragend:”is iedereen klaar? Dobbers uit het water! Dan kunnen we beginnen.” En tegelijkertijd knijpt ze venijnig hard in een ouderwetse toeter, het geluid doet me denken aan een koe met kinkhoest, waarbij men ook nog eens op zijn staart is gaan staan. Zo’n 20 dobbers plonzen tegelijk in het water. De vissen moeten inmiddels zo hard geschrokken zijn, dat ze de rest van de middag niets meer eten. Na zo’n vijf minuten worden zo hier en daar wat tassen open getrokken…….

Mevrouw H, tegen meneer B:” Ok un broadje”?                                                                            Meneer B:”Hmmm joa doe moar twee”.

Alsof dit een soort startsein is, trekt iedereen zakjes met broodjes/ boterhammen uit zijn tas tevoorschijn.

“Motte gij koffie?” vraagt mevouw J aan meneer H.                                                                         Meneer H: “Alleen als ik er ok een kuukske bij krijg”.

Commotie aan de andere kant van de vijver, onder luid gejuich trekt mevrouw N het eerste slachtoffer op de kant, de flinke forel is nog niet van het haakje getrokken, of er wordt vanaf de overkant geroepen:”Nel woar viste gij mee?
Mevrouw N reageert:”Ja, deh zeg ik nie, geheim van de smit….”                                               Meneer W die naast mevrouw N staat (die ondertussen het snoer doorknipt) roept terug:”gewoan met maaie”.                                                                                                                                    Mevrouw N tegen meneer W:”Vatte gij effe un nijt angeltje, ik kreeg deze der nie uit”      Mevrouw N roept ondertussen gelijk naar de mevrouw met de weelderige krullen:”An ik heb ter één gevonge!”                                                                                                                                  Mevrouw met de krullen:” Ja….. Nel ik had het al gezien. Hij staat geregistreerd op 14 uur 13.”

Ik denk dat het me langzaamaan duidelijk wordt. Die mevrouw met de krullen is de leidster, een soort kleuterleidster, maar dan voor…… een groep waarvan ik me nog steeds niet kan bedenken wat het is.

Ik blijf geïntrigeerd zitten, misschien word het me later nog wel duidelijk??? Zo hier en daar worden wat vissen gevangen, op zich al een wonder met al dat lawaai. Ook valt het me op dat er vreselijk veel forellen boven het water uitspringen, die vissen zijn natuurlijk ook nieuwsgierig wat er allemaal om hun vijver heen gebeurt, is mijn conclusie.

Een meisje van een jaar of zeven, loopt langs de vijver, bij elke visser of toeschouwer stopt ze even. Ze trakteert iedereen op iets uit een gele plastic tas. Een kwartiertje later roept mevrouw N tegen haar:”Kom de gij nog un keer uitdele? Ik heb veur iedereen eiere meegenome”.

Eieren denk ik….. wie gaat er nou eieren uitdelen? Misschien paaseieren? Het meisje en de rest van de aanwezigen schijnen dit echter helemaal niet raar te vinden. Misschien vind ik deze, niet vreemd vinden, reactie nog wel raarder dan het feit dat even later het grootste deel van de mensen daadwerkelijk een eitje zit af te pellen.

Twee minuten later word er onder luid gelach weer een forel gevangen. De dame in kwestie ligt helemaal in een lachstuip.

“Woarom lachte gij zo”, vraagt meneer W aan haar.                                                                          Ze reageert:”ik had nog gin beet gehad, ik denk ik probeer het is anders, dus ik heb een stuk ei aan ut angeltje gedaan, en voila: een forel’.

Hilarisch, de ene helft van de mensen ligt in een deuk, de andere helft wil het niet geloven. Ik geloof het wel, want ik heb het zelf gezien. Ik dacht nog, uit welk gekkenhuis is zij ontsnapt, wie hangt er nou een stuk ei als aas aan zijn haakje………………. Toch niet zo gek denk ik achteraf, want blijkbaar werkt het wel.

Wat later:
Het is betrekkelijk “rustig”aan het water. Zo hier en daar dommelen wat mensen in slaap. Niet vreemd natuurlijk: een volle maag, en lekker in het zonnetje. Dan word de rust weer ruw verstoord. Een van de heren vissers (een zekere meneer W2) is door zijn stoel gezakt. Uiteraard word er weer heel wat afgelachen. Het laatste half uur van de wedstrijd in ingegaan. Er worden stiekem toch nog heel wat forellen gevangen (en voorntjes variërend van 5 tot 15 cm) Het schijnt zelfs dat één van de dames ooit (een paar jaar daarvoor) een flinke steur heeft gevangen. Alle vangsten (van de forellen dan wel te verstaan) worden precies bijgehouden door de mevrouw met de bos weelderige krullen. Ik ben er intussen achter dat zij de SCHEIDSRECHTER is, en dus dat stelletje ongeregeld in de hand moet houden. Medelijden schijn ik overigens niet te hoeven hebben, ze doet het graag is mij verteld. Het gezelschap schijnt familie van elkaar te zijn. Het opperhoofd kan helaas niet mee, zij wacht thuis op de uitslag, en een gerookte forel J

Als het eindsignaal klinkt (weer die koe met kinkhoest) worden de vishengels opgeruimd. Één meneer gaat echter stug door. Hij gooit in, en draait hij weer langzaam in, ik vraag me af wat hij aan het doen is. Hij is zeer geconcentreerd bezig, en dit spelletje herhaalt hij keer op keer, tot……… opeens geeft hij een rukje aan de hengel en haalt tot mijn verbazing een forel binnen. Een van de dames staat ook te kijken en zegt tegen mij:”hij vangt altijd illegaal nog wat extra forellen, buiten de wedstrijd om. Hij doet dat met een blinkertje. Ik ben dubbel verbaast, ten eerste om het feit dat er toch Nederlands kan worden gesproken door deze bijna door mijn bestempelde boeren. En het feit dat hij dit ná de wedstrijd doet, en niet in de wedstrijd. Maar het schijnt tegen de familie-wedstrijd-regels te zijn. In een kwartier tijd vangt hij toch maarliefst even vijf forellen! De gevangen forellen worden door een aantal familieleden schoongemaakt, en dan gaat iedereen naar het restaurant waar de prijsuitreiking wordt gehouden. Ik ben erg nieuwsgierig en achtervolg ze. Aan de bar drink ik een pilsje terwijl ik naar de scheidsrechter dame kijk die een stukje verderop afgezonderd staat te smiespelen met de pechprijzen mevrouw. Dan begint de prijsuitreiking. En vol trots worden de prijzen in ontvangst genomen. De prijswinnaars worden met hun bekers op de foto gezet, en de meneer die door zijn stoel zakte krijgt de pechprijs. Een mooi beeldje van een forel en een pechcertificaat. De prijsuitreiking is hiermee afgelopen.

Gezamenlijk besluit de hele familie te blijven eten in het restaurant. Het is een gezellige boel.

Volgens deze ooggetuige: een zeer geslaagd dagje uit!

Dit verslag is zo’n 11 jaar geleden (gedeeltelijk) in Bommels (en omgevings) dialect geschreven. Vandaag, 5 Mei 2016 gaan we weer met de familie forellen.                                   En al wel voor de 31e keer!                                                                                                                       Ik wens iedereen een fantastische dag toe!