Vanochtend vroeg liep ik met onze Brutus naar onze vaste uitlaatplek. Hier vlakbij in de buurt zijn ze wat oude flatjes aan het slopen, en wat zag ik tot mijn groot verdriet……Een prachtige, statige grote oude beuk is ook gesloopt. Gekapt, Neergehaald, Vernietigd! Ik liep door met onze Brutus, stil en beduusd, en met een verward gevoel. Het leek wel of ik me gewoon een beetje down voelde, net als de boom…die was immers ook down. Ik vraag me af, waarom? Was je ziek? Veroorzaakte je overlast? Of moest je gewoon plaatsmaken voor de vooruitgang? Halverwege mijn uitlaatrondje ben ik teruggegaan om een foto te nemen van mijn oude vriendin, die nu in delen opgestapeld lag langs de kant van de weg. En op dat moment besefte ik pas, wat ik nou echte voelde….rouw! Ik was afscheid aan het nemen, ik was een vriendin verloren. Een vriendin die er altijd stil en onopvallend was. Behalve in de herfst, dan viel ze op, met haar prachtige herfstkleuren en haar duizenden beukennootjes.

Nu ze er niet meer is, valt het gat dat ze achterlaat pas op…… Ze laat een grote leegte achter!